Ey insan! Yaşıyorken, hem de Kur’ân çağında;
Çırpınıp duruyorsun, cehâlet batağında.
Kalbin katı, gözün kör, başın kibir dağında
Kur’ân sana gel
diyor, bak bendedir adresin,
Ey eşref-i
mahlûkat ! Daha Kur’ân ne desin !
Özgürce seçmen için, iki yoldan birini;
Apaçık bildiriyor, bütün âyetlerini.
Ya Peygamber, ya şeytan.. Seç diyor rehberini;
Öyle seç ki;
sırattan rüzgar gibi geçesin,
İlle şeytan
diyorsan.. Daha Kur’ân ne desin !
Ya Cennet bahçesidir, ya ateştir o mezar,
Mekân var mı dünyada, öyle derin, öyle dar?
Hiçbir şey yakın değil, insana ölüm kadar.
Diyor ki; hesabı
var, aldığın her nefesin;
Mezarlar
konuşurken..Daha Kur’ân ne desin !
Malın, mülkün, şöhretin, dünyada herşeyin var;
Ya dünyadan Rabb’ine, götürecek neyin var?
Bana yeter diyorsan, şu üç günlük îtibar;
Bir dördüncü gün
var ki; çok çetindir bilesin,
Bunlar masal
diyorsan.. Daha Kur’ân ne desin !
Âyet diyor ki; eğer, dağa inseydi Kur’ân;
Paramparça olurdu.. Dağ Allah korkusundan.
Hangi insan durup da, ibret almaz ki bundan?
Sen ki, bir dağ
yanında, ne kadar da cücesin,
Haddini bilmen
için.. Daha Kur’ân ne desin !
O münezzeh ruhundan, ruh vermekle insana;
Erişilmez bir şeref, bahşetti Allah sana,
Ne kadar sevdiğini, buradan anlasana !
Sen ki;
taparcasına, kendine kul kölesin,
Nefsini put
yapana.. Daha Kur’ân ne desin !
Bir gün var ki; çok yakın, dağların yürüdüğü,
Göklerin, güneşleri önünde sürüdüğü,
Kâinatı toz duman, dehşetin bürüdüğü;
Kıyâmet senaryosu,
oyun değil bilesin;
Hâlâ
ürpermiyorsan.. Daha Kur’ân ne desin !
O büyük mahkemede, bütün diller susacak;
Konuşacak bu defa, göz, kulak, el, kol, bacak.
Uzuvlar birer birer, haramları kusacak;
Açılacak önünde,
defterleri herkesin;
Kendine gelmen
için.. Daha Kur’ân ne desin !
O gün, buyruk verenler, buyruğa baş eğecek,
Cehennem öfkesinden, köpürüp kükreyecek,
Ve doldun mu dedikçe, daha yok mu diyecek;
Yandıkça o
deriler, değişecek bilesin;
Hâlâ secde yok
ise.. Daha Kur’ân ne desin !
Gör ki, dünya sırtında, nice insan taşıyor;
Kimi yaşarken ölmüş, kimi ölmüş yaşıyor.
Kimi Arş-ı Âlâ’ya dolu dizgin koşuyor;
İşte Cennet.. İşte
sen.. Gayret et ki giresin;
Ey Eşref-i
mahlûkat ! Daha Kur’ân ne desin !
Cengiz NUMANOĞLU-2002
